امیدوارم سال خوبی رو در پیش داشته باشید.
پای سفره هفت سین برای ما هم دعا کنید.
آسمونی باشید.
همین.
----------------------------------------
پ.ن:
-----------------------------------------
پ.ن۱: البته این ماهی فروش با ماهی فروشای بوشهر فرق داره ها.
پ.ن۲: این عکس، اختصاصی نای نی می باشد
سلام
من یک بوشهری هستم.
به وطنم و به استانم افتخار می کنم.
به بوشهری افتخار می کنم که زادگاه دلیران است.
بوشهری که زادگاه رئیسعلی دلواری است و مهد بزرگانی چون سید عبدالله بلادی.
خاک بوشهر وام دار مهر و وفای مردانیست که خالو حسین بردخونی و فایز دشتی را در طلیعه دارند.
هنوز نوای شروه پدران و لالایی مادران از کوچه های بوشهر به گوش میرسد.
هنوز هستند مردمانی که شب نشینی را به یاد دارند.
هنوز لهجه بوشهری ام را دوست دارم.
و هنوز بوشهر زادگاه من است.
-------------------------------------------------------------
پ.ن: لیان نام قدیم بوشهر است.
پ.ن: 18 اسفند روز بوشهر گرامی باد.
سلام
۱۶ اسفند ۱۳۸۸ اولین پست وبلاگ نوشته شد و امروز ۱۶ اسفند ۱۳۹۱ هست.
نای نی هم سه ساله شد.
سه سال تلخ و شیرین. سه سال سیاه و سفید. سه سال...
هیچ حسی به عدد سه ندارم که بخوام در مورد ۳ توضیح بدم به جز این که شاید در سال جدید تصمیم بگیریم ۳ نفر بشیم. شااااید. و امیدوارم تصمیممون سه نشه.
امروز که دارم این مطلب رو آماده می کنم، خاطره روزهایی برام زنده شد که مثل خیلیا دوس داشتم وبلاگم پر بازدید بشه و راه به راه برام نظر بذارن. روزهایی که فکر می کردم حتما باید نای نی دیده بشه. روزهایی که مثل همه فکر میکردم. خاطره کامنتایی که اشتباهی پای مطلب نای نی نوشته میشد. بازدیدکننده هایی که اشتباه گرفته بودند. آشنایی ها، فراموش کردن ها. همه و همه برای من شیرینه.
سه سال قالب نای نی همینه که می بینید. به قول بلاگفا، سیه فام. فرقش با سیاه خالی اینه که یه خورده شیک تره.
سه سال متنامو خودم نوشتم، مگر موارد خاصی. نه از کسی دزدیدم، نه از کتابی کپی کردم، نه از کسی کمک گرفتم. هیچ وقتم مطلبی رو ننوشتم که پشیمون بشم و پاکش کنم. و این منو خوشحال می کنه.
درسته یه زمانی دوس داشتم بازدید نای نی بالا بره، ولی هیچ وقت نخواستم به هر قیمتی که شده برای خودم بازدیدکننده جمع کنم.
و امروز نه برای نظر، نه برای بازدید، و نه برای هیچ چیز دیگه، بلکه نای نی رو برای خود نای نی می خوام و دوسش دارم.
نای نی تولدت مبارک
دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى کردم
به دریا مى زدم در باد و آتش خانه مى کردم
چه مى شد آه اى موساى من، من هم شبان بودم
تمام روز و شب زلف خدا را شانه مى کردم
نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم
اگر مى شد همه محراب را میخانه مى کردم
اگر مى شد به افسانه شبى رنگ حقیقت زد
حقیقت را اگر مى شد شبى افسانه مى کردم
چه مستى ها که هر شب در سر شوریده مى افتاد
چه بازى ها که هر شب با دل دیوانه مى کردم
یقین دارم سرانجام من از این خوبتر مى شد
اگر از مرگ هم چون زندگى پروا نمى کردم
سرم را مثل سیبى سرخ صبحى چیده بودم کاش
دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى کردم
--------------------------------------------------
پ.ن۱: به خاطر کیفیت بد صدا معذرت می خوام
پ.ن۲: کلا معذرت می خوام
امروز داشتم موهامو مورد بررسی قرار میدادم و حالشو میبردم و به این فکر میکردم که اینهمه به ما گفتن طرفداری تیم های فوتبال رو نکنید براتون فایده ای نداره.اینهمه گفتن از این بازیکن و اون بازیکن تعریف نکنید سودی نداره. چی تو جیب شما میره؟ مثلا اینکه کدوم تیم ببره برا شما چه فرقی میکنه.
و هیچ وقت این حرفا تو گوش ما نرفت.
و امروز می خوام یه پاسخ کوبنده بدم و اون این که، اگه من فرق شاختاردونتسک رو با بارسلونا نمیدونستم. اگه من نمیدونستم لیونل مسی کیه و کریستیانو رونالدو دوس سانتوس آویرو* چیکارس، عمرا با شامپو کلیر من آشنا نمیشدم وامروز موهایی بدون شوره نداشتم.
واقعا حکمت خدا رو میبینید؟
یه بازیکن متولد مادیرا (پرتغال) باعث میشه من با شامپوئی آشنا بشم که موهامو در برابر شوره محافظت کنه. جل الخالق
------------------------------------------------
* پ.ن: همون رونالدو خودمون
پ.ن۲: در ضمن اصلا به ذهنتون خطور نکنه که من با شرکت تولید کننده شامپو قرارداد بستم.
دلُم لبـریــز عشق بی ریاتن